De spirituele voordelen van ziekte (3)

Mijn verhuizing naar Kerkrade vroeg meer tijd en aandacht dan gepland. Met enige vertraging daarom het vervolg op mijn eerdere artikelen over de spirituele voordelen van ziekte.

(Vervolg van deel 2.)

Zoals ik schreef in mijn vorige blog, is een van de voordelen van het chronisch vermoeidheidssyndroom dat je door een totaal gebrek aan energie praktisch niets kunt doen, althans, niet zonder daar de daaropvolgende dagen een hoge prijs voor te betalen. Het kostte me een aantal jaar, maar uiteindelijk ontdekte ik dat proberen om productief te zijn, of het nou fysiek of mentaal was, in feite voor een terugval zorgde in mijn herstelproces. Na ruim twee jaar van zieker worden in plaats van beter, gaf ik dan ook toe en dwong mezelf het grootste deel van de dag in bed door te brengen.

Het bizarre was echter dat, hoe moe en uitgeput ik ook was, ik nog steeds moeite had in slaap te vallen. Van een wijze dokter leerde ik ooit dat een lichaam energie nodig heeft (of "ATP", wat de medische term voor energie in het lichaam is) voor elk afzonderlijk proces en dat geldt dus ook voor het proces van in slaap vallen. Eigenlijk had ik dus te weinig energie om in slaap te vallen. De ironie!

Het gevolg hiervan was dat ik weliswaar het grootste deel van de dag in bed doorbracht, maar niet kon slapen en tegelijkertijd ook niets kon doen. Opeens had ik dus heel veel vrije tijd over om na te denken en -ook niet onbelangrijk- te voelen wat er eigenlijk in mij omging.

In het begin hield mijn brein zich vooral bezig met de vraag wat de oorzaak was dat ik zo ziek was geworden. Niet zozeer in medische termen, ik wist toen al dat dokters niet in staat waren de exacte oorzaken van CVS vast te stellen (laat staan ​​te genezen), maar ik was en ben er altijd van overtuigd geweest dat elke ziekte uiteindelijk terug te voeren is op negatieve overtuigingen, vasana’s en onverwerkte emoties enerzijds, of een belangrijke levensles anderzijds.

Dus begon ik mezelf vragen te stellen als: "Waarom heb ik deze levenssituatie gecreëerd?" “Waarom heb ik deze specifieke ziekte gecreëerd?”, “Wat probeert deze ziekte mij te vertellen?”. Ik leek wel een spirituele detective, op zoek naar hints en aanwijzingen in mijn geest, lichaam en leven over waarom ik mezelf had beroofd van elk greintje energie, en wauw, trok ik daar even een beerput open!! Ik had er een boek over kunnen schrijven als ik de energie daarvoor had gehad!

Het kostte me uiteindelijk meer dan acht jaar graven, observeren, opruimen, voelen, helen en van mezelf houden en ik zit nog steeds tot over mijn oren in de vasana's, negatieve overtuigingen en twijfels aan mezelf. Maar ik dwaal af….

Het positieve aspect van dit alles was dat ik niet alleen de tijd en ruimte had om alle bovengenoemde kwesties aan te pakken, maar dat ik het noodzakelijk vond om ze aan te pakken, omdat dit de enige manier was waarop ik mezelf ooit zou kunnen zien herstellen van deze ziekte. Halleluja! Dankjewel Leven! Bedankt CVS dat je me geen ander alternatief hebt gelaten, dan pas op de plaats te maken en elke vrije minuut te besteden aan het helen van mijn wonden!!!!

Terug naar mijn beerput….

Nadat ik mijn denkprocessen en overtuigingen onder de loep had genomen, was het eerste dat me opviel hoe vaak ik tegen mezelf zei: "Oh God, ik wordt hier zo moe van….". Of ik nu naar het nieuws keek, of te maken had met ‘office politics’, met de pestkoppen op de basisschool van mijn bonuskinderen, of met de drama’s die mensen om mij heen creëerden, het deed er niet toe. Mijn eerste reactie was altijd hetzelfde: “(Diepe zucht….. )…. ik wordt hier zo moe van….”

“Nou”, antwoordden het universum en mijn lichaamscellen in hun oneindige wijsheid, “en zo is het”. Ik werd dus letterlijk ziek en moe van het ziek en moe worden van alles.

Ik besefte dat ik mezelf had toegestaan ​​meegesleurd te worden in het drama van de wereld. Ik wist dat als ik enige kans had om mezelf te genezen, ik een manier moest vinden “to be in the world but not of it” (excuseer mijn engels ;-). Als dat geen waardevolle levensles is, weet ik het ook niet meer!

Meer over de waardevolle lessen die ik leerde in mijn volgende blog……